گفتار حکیم فردوسى درباره اسکندر 

سخن سراى بزرگ ایران فردوسى براى مجسم ساختن صحنه عبرت آمیزمرگ اسکندر چنین مى گوید:

چو بردند او را به اسکندرى ××× جهان را دگرگونه شد داورى

بهامون نهادند صندوق او××× زمین شد سراسر پر از گفتگو

به اسکندرى ،کودک و مرد و زن ××× به تابوت او بر شدند انجمن

اگر برگرفتى زمردم شمار××× مهندس فزون آمدى صد هزار

حکیم ارسطالیس ، پیش اندرون××× جهانى برو دیدگان پر زخون

بر آن تنگ صندوق بنهاد دست××× چنین گفت که اى شاه یزدان پرست

کجا آن هش و دانش و راءى تو××× که این تنگ تابوت شد جاى تو

بروز جوانى بدین مایه سال ××× چرا خاک را برگزیدى نهال

حکیمان رومى شدند انجمن ××× یکى گفت : کاى پیل روئینه تن

زپایت که افکندوجایت که جست ؟××کجا آنهمه حزم و راءى درست ؟

دگر گفت : چندى نهادى تو زر××× کنون زر چه دارد تنت را ببر

دگرگفت :کزدست توکس نجست×××چرا سودى اى شاه با مرگ دست

دگر گفت : کاسودى از درد و رنج×××هم از جستن پادشاهى و گنج

 دگر گفت : چون پیش داور شوى ×××همان بر که کشتى همان بدروى

 دگر گفت : ما چون تو باشیم زود×××که باشى تو چون گوهر نابسود

 دگر گفت : کاى برتر از ماه و مهر×××چه پوشى همى زانجمن خوب چهر

دگر گفت : دیبا بپوشیده اى ×××زما چهر زیبا بپوشیده اى

کنون سر زدیبا برآور که تاج ×××همى جویدت یاره  و تخت عاج

دگر گفت : پرسنده پرسد کنون×××چه دارى همى پاسخ رهنمون

 که خون بزرگان چرا ریختى ×××به سختى به گنج اندر آویختى

 چو دیدى که چند از بزرگان بمرد×××زگیتى جز از نام نیکى نبرد

 دگر گفت : روز تواندر گذشت ×××زبانت زگفتار بیکار گشت

 دگر گفت : کردار تو باد گشت ×××سرسرکشان از تو آزاد گشت

 ببینى کنون بارگاهى بزرگ ×××جهانى جدا کرده از میش و گرگ

 هر آنکس که او تخت و تاج تو دید×××عنان از بزرگى بباید کشید

 که بر کس نماند چو برتر نماند×××درخت بزرگى چه باید نشاند

 دگر گفت : کاندر سراى سپنج ×××چرا داشتى خویشتن را به رنج

 که بهر تو دین آمد از رنج تو×××یکى تنگ تابوت شد گنج تو

 دگر گفت : چون لشگرت بازگشت ×××تو تنها بمانى در ین پهن دشت

 همانا پس هر کسى بنگرى ×××فراوان غم زندگانى خورى

 وز آن پس بیامد دوان مادرش ××فراوان بمالید رخ بر سرش

همیگفت کاى نامور پادشاه ×××جهاندار و نیک اختر و پارسا

 جهاندار داراى دارا کجاست ؟×××کزو داشت گیتى همه پشت راست

 همان خسرو و اشک و قرقار وفور×××چو خاقان چین و شه شهر زور

دگر شهر یاران که روز نبرد×××سرانشان زباد اندر آمد بگرد

 چو ابرى بدى تند و بارش تگرگ ×××ترا گفتم ایمن شدستى زمرگ

 زبس رزم و پیکار و خون ریختن ×××به هرمرز با لشکر آویختن

 زمانه ترا داد گفتم جواز ×××همى دارى از مردم خویش راز

 چو کردى جهان از بزرگان تهى ×××بینداختى تاج شاهنشهى

 درختى که کشتى چو آمد به بار×××همى خاک بینم ترا غمگسار

 همه نیگوئى ماند و مردمى ×××جوانمردى و خوبى و خرمى

 وگر ماند ایدر ز تو نام زشت ×××نیابى عفى الله خرم بهشت

 چنین است رسم سراى کهن ×××سکندر شد و ماند ایدر سخن

 چو او ((سى و شش پادشاه )) را بکشت ×××نگر تا چه دارد گیتى به مشت

 برآورد پر مایه ده شارسان ××× شد آن شارسانها همه خارسان

 بجست آنکه هرگز نجستست کس ×××سخن ماند از وى در آفاق و بس